Pasy ścierne mają bardzo szeroki zakres zastosowań. Wykorzystuje się je do szlifowania mechanicznego zarówno w przemyśle, jak i rzemiośle.
Typy i konstrukcja pasów ściernych
Dostępne na rynku pasy ścierne, w tym także te stanowiące materiały ścierne Klingspor, wykonuje się z użyciem czerech rodzajów podłoży: papierowych, płóciennych, poliestrowych i włókninowych. Na papierowe podłoża wykorzystuje się tzw. papiery ciężkie: D (120-150 g/m2), E (200-250 g/m2), F (250-300 g/m2) i G (ok.400 g/m2). Z kolei podłoża płócienne wykonuje się z technicznych płócien J (lekkich), JF (lekkich i elastycznych), X (ciężkich), XF (ciężkich i elastycznych), zaś poliestrowe – z tkaniny ciężkiej poliestrowej Y. Ostatni rodzaj pasów produkuje się na bazie włókniny szlifierskiej wzmocnionej.
W pasach ściernych stosuje się ziarna elektrokorundu, elektrokorundu cyrkonowego oraz węglika krzemu. Uogólniony zakres ich granulacji to P24-P1200. Przy tym poszczególne typy pasów bezkońcowych mają własne zakresy granulacji dostosowane do ich przeznaczenia operacyjnego oraz materiałowego. Pod względem gęstości rozmieszczenia ścierniwa na powierzchni czynnej pasy ścierne mają nasypy otwarte (pokrycie ziarnem ściernym – 50-70%), półotwarte (70-90%) lub zamknięte (100%).
Omawiane pasy ścierne posiadają różne rodzaje połączeń swoich końców. Stosuje się w nich znormalizowane złącza stykowe (formy: F3G, F4G, F6G i F7G oraz przeznaczone dla bezkońcowych pasów włókninowych F3W/F4W) i zakładkowe (formy: F1, F2 i F5). Na przykład połączenie zakładkowe formy F2 jest ukośne i posiada zeszlifowane wierzchołki ziaren, co umożliwia tzw. spokojny bieg pasa ściernego. Połączenia zakładkowe mają przeważnie szerokość ok. 9 mm, zaś ich grubość w zależności od formy ma ściśle określoną tolerancję. Pasy z połączeniem zakładkowym mają określony kierunek pracy. Aby nie doszło do pomyłki podczas zakładania pasa ściernego z połączeniem zakładkowym na szlifierkę taśmową, nadrukowuje się na podłożu pasa strzałki kierunkowe pokazujące właściwy kierunek pracy.
Z kolei złącza stykowe, czyli doczołowe, są proste albo faliste. W ich przypadku końce pasów ściernych łączy się folią wzmocnioną płótnem. Nakleja się ją od strony podłoża (np. F4G) albo od strony nasypu ściernego (np. F6G). Tak wykonane połączenie pozwala pasami ściernymi szlifować bez uderzeń w dwóch kierunkach i zapewnia pełne ich wykorzystanie.
Rozmiary pasów ściernych
Uzależnione są od szlifierki taśmowej, w której się je stosuje, oraz od wymiarów obrabianych przedmiotów. Pasy ścierne pod względem ich szerokości dzieli się na wąskie (do 400 mm) i szerokie (401-1600 mm) i segmentowe (1600-4000). Długość pasów wynosi 150-12500 mm. Osobny asortyment pasów ściernych, często nazywanych taśmami, stanowią pasy bezkońcowe stosowane w szlifierkach taśmowych z grupy elektronarzędzi. Mają rozmiary znormalizowane, tj. dostosowane do wymagań tego typu popularnego sprzętu.
Przeznaczenie pasów ściernych
Stosuje się je wyłącznie do szlifowania mechanicznego na szlifierkach, które ogólnie nazywa się taśmowymi. Dokładniej mówiąc, pasów ściernych używa się w ręcznych szlifierkach taśmowych z grupy elektronarzędzi, w pneumatycznych lub elektrycznych pilnikach taśmowych, w szlifierkach bezkłowych, taśmowych stołowych, szerokotaśmowych, przeznaczonych do szlifowania kształtowego, powierzchniowego lub krawędziowego. Pasy ścierne mają bardzo szerokie pole zastosowań zarówno pod względem operacyjnym, jak i materiałowym.
Narzędzia te mogą być wykorzystane do mechanicznego czyszczenia powierzchni oraz do szlifowania zgrubnego i wykończeniowego, które mogą być wykonywane zarówno na sucho, jak i mokro. Pasami bezkońcowymi szlifuje się wszystkie rodzaje materiałów, które można obrabiać nasypowymi narzędziami ściernymi. Należy tu wymienić przede wszystkim stale węglowe, stale nierdzewne i stopowe, metale nieżelazne, drewno, płyty wiórowe, MDF, sklejki, szkło, gumę, ceramikę i tworzywa sztuczne, farby, lakiery i szpachle itd.
